د
دردلم بودكه بي دوست نباشم هرگز // چه توان كرد كه سعي من و دل باطل بود
دي شيخ با چراغ گرد شهر همي گشت // كز ديو دد ملولم و انسانم ارزوست
تا ز ميخانه و مي نام و نشان خواهد بود // سر ما خاك ره پير مغان خواهد بود
دوش دور از رويت اي جان، جانم از غم تاب داشت// ابر چشمم بر رخ از سوداي تو سيلاب داشت
توهمچو صبحي و من شمع خلوت سحرم// تبسمي كن و جان بين كه چون همي سپرم
مرا مي بيني هردم زيادت مي كني دردم// تو را مي بينم و هر دم زيادت مي شود دردم
مراچشمي است خون افشان ز دست آن كمان ابرو // جهان بس فتنه خواهد ديد از آن چشم واز آن ابرو
وفا كنيم و ملامت كشيم و خوش باشيم// كه در طريقت ما كافريست رنجيدن
نگارم دوش در مجلس به عزم رقص چون برخواست // گره بگشود از ابرو و بر دلهاي ياران زد
درد ما را نيست درمان الغياث// هجر ما را نيست درمان الغياث
ثوابت باشد اي داراي خرمن // اگر رحمي كني بر خوشه چيني
يكي روبهي ديد بي دست و پاي // فرو ماند در لطف و صنع خدايي
دين و دل بردند و قصد جان كنند// الغياث از جور خوبان الغياث
ثواب روزه و حج قبول اْنكس برد // كه خاك ميكده عشق را زيارت كرد
دلا غافل ز سبحاني چه حاصل// اسير نفس شيطاني چه حاصل
لازمه عاشقيست رفتن و ديدن ز دور // ورنه زنزديك هم فرصت ديدار هست
توانا بود هر كه دانا بود.// زدانش دل پير برنا بود
دواي تو دواي توست حافظ // لب نوشش لب نوشش لب نوش
شب بيگه است ماه من مهمان من شو ساعتي// همخانه عشق توام هم خوان من شو ساعتي
يادبادآن كو به قصدخون ما // عهد را بشكست و پيمان نيز هم
مرا عهدي است با جانان كه تا جان در بدن دارم// هوداران كويش را چون جان خويشتن دارم
مطرب عشق عجب ساز و نوايي دارد،// نقش هر پردخ كه زد راه به جايي دارد
داني كه چنگ و عود چه تقرير مي كنند // پنهان خوريد باده كه تزوير مي كنند
دارم از زلف سياهش گله چندان كه مپرس،// كه چنان زو شده ام بي سرو سامان كه مپرس
//بنويس نام مرا بركف دستت اي دوست // تا به هنگام قنوتت نبري از يادم
سركش مشو كه چون شمع از غيرتت بسوزد// دلبر كه در كف او موم است سنگ خارا
اگرآدمي به چشم است و به خط و خال و ابرو/چه ميان نقش ديوارو ميان آدميت
تا كي به تمناي وصال تو يگانه// اشكم شود از هر مژه چون سيل روانه
،هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود/هرگز از ياد من آن سرو خرامان نرود
ديدي اي دل كه غم عشق دگر بار چه كرد// چون بشود دلبر و با يار وفادار چه كرد
دمي با غم به سربردن حهان يكسرنمي ارزد/به مي بفروش دلق ما كزين بهتر نمي ارزد
دوش ديدم كه ملائك در ميخانه زدند// گل ادم بسرشتندو به پيمانه زدند
دلادرعاشقي ثابت قدم باش/كه در اين ره نباشد كاربي اجر
رهرو ان نيست كه گه تند و گهي خسته رود// رهرو انست كه اهسته و پيوسته رود
دوستان عيب من بيدل حيران نكنيد/گوهري دارم و صاحب نظري ميجويم
مژه سياهت ار كرد به خون ما اشارت// ز فريب او بيندش و غلط مكن نگارا
/الااي رولتي طالع كه قدروقت ميداني/گوارابادت اين عشرت كه داري روزگاري خوش
شبي ياد دارم كه چشمم نخفت// شنيدم كه پروانه با شمع گفت
تويي كه برسر خوبان كشوري چون تاج/سزداگرهمه دلبران دهندت باج
جز اين قدر نتوان گفت در جمال تو عيب// كه وضع مهر و وفا نيست روي زيبا را
اي كه برماه از رخ مشكين نقاب انداختي/ لطف كردي سايه اي برآفتاب انداختي
: ياد داري كه تو شب به سحر مي كردم// صد دعا از دل مجروع پريشان احوال
لبت راديگري بوسد منت شكردهن گويم/تنت با ديگري خوابد منت سيمين بدن گويم
مي رسد مژده گل بلبل خوش الحان را // اي صبا گر به جوانان چمن بازرسي
يارب اندر دل آن خسروشيرين انداز/كه به رحمت گذري بر سر فرهاد كند
در بزم دور يك دو قدح دركش و برو // يعني طمع مدار وصال مدام را
آن يار پريچهره كه دوش از بر مارفت/آيا چه خطاديد كه از راه جفارفت
ترسم اين قوم كه بر دردكشان مي خندند// در سركار خرابات كنند ايمان را
امروزجاي هركس پيدا شود زخوبان/كان ماه مجلس افروز اندر صدارت آمد
دوش از مسجد سوي ميخانه امد پير ما // چيست ياران طريقت بعد از اين تدبير ما
اي دوست مخورغم جهان گذران/بنشين و دمي به شادماني گذران
نبود نقش دو عالم كه رنگ الفت بود // زمانه طرح محبت نه اين زمان انداخت
تنت به ناز طبيبان نيازمند مباد،// وجود نازكت آزرده گزند مباد
در شگفتم كه در اين مدت ايام فراق // برگرفتي زحريفان دل و دل مي دادت
نظرات شما عزیزان:
شمس الله 
ساعت16:21---3 فروردين 1391
تو آن خجسته همای بلند پروازی
که در هوی تو پرمیزند کبوتردل
Nima 
ساعت22:08---15 بهمن 1389
woooooow
kheili ali bud
kheili doost daram manam bahat ye moshaere dashte basham.
fekr konam harifaye khubi mishim
|
منوی اصلی
تبادل
لینک هوشمند
نویسنده: 
